9 kwietnia 1945 – tylko nieliczne ze współczesnych firm mają taki zapis w metryce. Jeszcze trwała wojna, ale życie jak  zawsze okazało się silniejsze. W zburzonej Warszawie do życia powołano oficynę edukacyjną. Organem założycielskim było ówczesne Ministerstwo Oświaty. Pierwszą „siedzibą” wydawnictwa był ocalały budynek dyrekcji PKP na Pradze przy ulicy Targowej 74. Wydawnictwo zajmowało w nim i to razem z urzędnikami oświatowymi… jeden pokój. Ówczesny dyrektor miał do swojej dyspozycji jedną trzecią biurka (bez szuflad), a krzesło gdzieś „zdobył”. Kiedy wychodził z pracy, to przywiązywał je sznurkiem do nogi biurka. Pozostali pracownicy siedzieli na… paczkach makulatury, a za biurka służyły im nieheblowane deski oparte na stosach książek.

W lipcu 1945 roku ukazał się „Elementarz dla szkół wiejskich” Mariana Falskiego. Wydrukowany z przedwojennych diapozytywów przechowanych we lwowskim „Ossolineum” i ewakuowanych do Polski. W październiku 1945 roku wydano „Arytmetykę” A.M. Rusieckiego, A. Zarzeckiego, Z. Chwiałkowskiego i W. Schayera dla klas pierwszych. W pierwszym roku działalności dostarczono do szkół 1,4 mln podręczników, ale i tak jeden przypadał na pięcioro dzieci. Dopiero w końcu 1946 roku wydawnictwo zapewniło każdemu uczniowi dwa podręczniki. Nosiło wówczas nazwę Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych (PZWS).